Monday, May 24, 2010

Στο Μοεράκι και το Dunedin


(Πατήστε το play...To βίντεο είναι φτιαγμένο από τις φωτό που τραβήξαμε κατά την επίσκεψή μας στο κάστρο Larnach...Η μουσική που ακούγεται είναι το παραδοσιακό ιρλανδικό κομμάτι " Roisin Dubn- Μαύρο Ρόδο")

Λοιπόν, από την ώρα που έμαθα οτι θα ερχόμασταν στη ΝΖ, το πρώτο μέρος που ήθελα να επισκεφτούμε ήταν η ακτή Μοεράκι, με τους ομώνυμους στρογγυλούς βράχους της...Παρόλο που βρίσκεται σχετικά κοντά στο Christchurch, μόλις τον προηγούμενο μήνα καταφέραμε να πάμε ώς εκεί, κατά τη διάρκεια μιας περιπετειώδους περιήγησης, στο νότιο άκρο του Νοτίου νησιού...


Η ακτή Μοεράκι, και η γειτονική ακτή Koekohe, αποτελούν το ένα από τα δυο σημεία της χώρας που υπάρχουν αυτοί οι γεωλογικοί σχηματισμοί ( υπάρχουν ακόμα 2 σημεία στην ακτή Χοκιάνγκα στο Βόρειο νησί)...Δημιουργήθηκαν στο υπέδαφος, συνήθως μέσα σε αργιλικά πετρώματα, μέσα στους πόρους των οποίων συνέρευσαν υγρά σιδηρούχα μεταλλεύματα και σε συνδυασμό με την δημιουργία φυσικού ορυκτού τσιμέντου, διαμορφώθηκαν σε βώλους και άλλα σχήματα, ανάλογα με την σύσταση του εδάφους, και υπάρχουν σε όλον τον κόσμο και όχι μόνον στη ΝΖ...
Στο κέντρο τους συνήθως, είναι κενά, και οι βράχοι στο Μοεράκι, εκτός του ότι έχουν κενό αέρος στο εσωτερικό τους, παρουσιάζουν ρωγμές και τάσεις διάβρωσης, αποκαλύπτωντας πολύ συχνά, στο εσωτερικό τους, την ύπαρξη κρυστάλλων χαλαζία, που στην υφή του και το χρώμα του, θυμίζει σιτρίν...Φυσικά είναι πολύ τουριστικό μέρος, αλλά εμείς το επισκεφτήκαμε τώρα το φθινόπωρο, κάτω από συνθήκες βροχής και ισχυρού κυμματισμού...Αυτό δεν με εμπόδισε να μπω στο νερό, για να φωτογραφίσω όσο το δυνατόν πιο πολλές λεπτομέρειες των βράχων, οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι, αλλά λόγω της θαλασσοταραχής και της πλημμυρίδας, καλύπτονταν από τα νερά...
Η διάβρωση του ιζηματογενούς υποστρώματος, φέρνει στην επιφάνεια τις πέτρες αυτές, που είναι ανθεκτικότερες και βαρύτερες, και που οι μεγαλύτερες που βρίσκονται στο Μοεράκι έχουν διάμετρο 3 μέτρα...Σίγουρα παρά την νομοθεσία που τις προστατεύει ως σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, κάποιες πρέπει να έπεσαν και θύματα της άγνοιας των ανθρώπων: Μέχρι και τώρα, κάποιοι τις θεωρούν αυγά δεινοσαύρου, εξωγήινα συντρίμμια ή ανθρώπινες κατασκευές, ενώ στο ίντερνετ, πριν από 2 μήνες, κάποιος πουλούσε μια μικρή πέτρα βάρους 1 1/2 κιλών, κομμένη σε 2 κομμάτια, πράγμα που απαγορεύεται δια ροπάλου, ενώ και τα χαλαζιτικά πετρώματα του πυρήνα τους, έχουν γίνει αντικείμενο αρπαγής...Σίγουρα όμως η ύπαρξή τους εκεί, σε κάνει να σκέφτεσαι πόσα όμορφα πράγματα φτιάχνει η φύση και πόσο στενόμυαλοι είμαστε όλοι μας, ώστε να φτάνουμε να τα καταστρέφουμε, βασιζόμενοι στις δεισιδαιμονίες και την απληστία...
Εκείνη τη μέρα που περάσαμε από το Μοεράκι, πηγαίνοντας για Νότια, είμασταν τυχεροί για 2 λόγους: Εξαιτίας της βροχής, οι άλλοι τουρίστες πλησίαζαν, έβγαζαν μερικές φωτό και έφευγαν, ενώ εμείς είμασταν εξοπλισμένοι με αντιανεμικά και αδιάβροχα (άσχετα αν μπήκα στη θάλασσα), ενώ ανοιχτά της ακτής, πέρασε ένα κοπάδι δελφινιών του είδους Hector, και παρότι είναι ζώα μικρού μεγέθους, τα είδαμε και (με τις φωνές μας) τα αντιλήφθηκαν και όσοι άλλοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην ακτή...Τα δελφίνια Έκτορ, είναι τα μικρότερα στον κόσμο, ζούνε αποκλειστικά στα νερά της ΝΖ και θεωρούνται είδος προς εξαφάνιση: Οι μισές ατραξιόν στη ΝΖ τα αφορούν, όμως η επαφή με τους ανθρώπους, όσο προσοδοφόρα κι αν είναι για τους διάφορους τουριστικούς πράκτορες και το ίδιο το κράτος, προκαλεί υπερβολικό στρες στα ζώα, πράγμα που οδηγεί σε μαζικούς θανάτους ενηλίκων ατόμων, αποβολές νεογνών και υποσιτισμό...
Και το ποδαράκι μου (νούμερο 41) πάνω σε μια από τις μικρότερες πέτρες της παραλίας, απλά και μόνον για την σύγκριση των μεγεθών (Μην ακούσω τίποτα για το πόδι του Bigfoot ;) Στην παραλία μείναμε γύρω στο δίωρο, ενώ θα ήθελα πριν φύγουμε από τη χώρα, να την ξαναεπισκεπτούμε, με καλύτερες καιρικές συνθήκες...
Στην συνέχεια, κατευθυνθήκαμε πιο νότια, μέχρι που φτάσαμε στην περιοχή του Οτάγκο και την πόλη του Dunedin, για την προφορά του ονόματός του οποίου, τσακωνόμαστε εγώ και ο Ίωνας...
Το Dunedin (προφέρεται Ντανέϊντιν, ενώ εγώ το λέω Ντιούνεντιν), είναι γνωστή φοιτητούπολη, καθώς υπάρχουν και λειτουργούν εκεί πολλές πανεπιστημιακές σχολές καθώς και πολυτεχνικά τμήματα...Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη Dun Eideann, που είναι η Κελτοσκωτική ονομασία του Εδιμβούργου, "Dun", σημαίνει λόφος...Εγώ πάλι, επηρεασμένη από το Σιλμαρίλιον του Τόλκιν, το λέω όπως το λέω, επειδή μου θυμίζει τους Ντούνενταϊν, τους ανθρώπους του Βορρά...Έ, ένα ψώνιο το έχω, το έχω δηλώσει...
Μία όμορφη είσοδος μαγαζιού, στο κέντρο της πόλης...Μας 'εκανε εντύπωση που στις 9-10 η ώρα, κυκλοφορούσε ακόμα κόσμος στους δρόμους και οι καφετέριες γύρω από την Οκτάγωνη Πλατεία ήταν ανοιχτές...Στην κάτω φωτό, η πρόσοψη του δημαρχείου της πόλης, που ξεκίνησε να χτίζεται το 1878,
...κι ενώ δίπλα ακριβώς βρίσκεται ο καθεδρικός Αγγλικανικός ναός του Αγίου Παύλου...Όπως όλες οι ΝΖηλανδικές πόλεις, το Dunedin διάθέτει πολλά ιστορικά κτήρια, αλλά και βοτανικούς κήπους, όμως εμείς τα μόνα δυο μέρη που θέλαμε να επισκεφτούμε στην πόλη, ήταν το κάστρο του Larnach, στο κέντρο της χερσονήσου του Οτάγκο, λίγο έξω από το Dunedin, καθώς και τον "Σοκολατόκοσμο της Cadbury", στον οποίο όμως γίνονται εργασίες ανακαίνισης και θα ξανανοίξει τον Ιούνιο...Να φανταστείτε, έχει και καταρράχτη σοκολάτας μέσα...Το οικογενειακό εισιτήριο είναι στα 48$...
Στο κάστρο του Larnach όμως, έπρεπε να πάμε οπωσδήποτε...Αν και ο καιρός δεν ήταν καλός (φθινόπωρο γαρ), ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί της επόμενης να το επισκεφτούμε...Το κάστρο είχε χτίσει ο William Larnach, επιχειρηματίας και πολιτικός , ενώ η κατασκευή του κράτησε από το 1873 ως το 1887...Αποτελείται από 43 δωμάτια και μία αίθουσα χορού, που προστέθηκε το 1887, ενώ απαιτούσε 46 υπηρέτες για την καθημερινή λειτουργία του...
Είναι χτισμένο στην κορυφογραμμή της χερσονήσου, πολύ κοντά στην Μαορί εγκατάσταση Πουκεχίκι...Οι αγροί της χερσονήσου διαχωρίζονται με χτιστά τειχάκια από πέτρες, στο στυλ των Σκωτσέζικων highlands και των Ιρλανδικών νησιών, ενώ η θέα είναι απίστευτη: Από την μία πλευρά είναι ο κόλπος του Οτάγκο, και από την άλλη πλευρά, ο ανοιχτός ωκεανός...
Η είσοδος στο κάστρο μας κόστισε 70$ το οικογενειακό πακέτο, και στην τιμή περιλαμβανόταν η είσοδος και περιήγηση στο κάστρο και τους κήπους του...Δυστυχώς δεν επιτρέπονταν η φωτογράφηση των χώρων όπως μας είπε ένας πολύ ευγενικός γενειοφόρος φύλακας, ο Άλεξ, η γιαγιά του οποίου ήταν Ελληνίδα, από την Κάλυμνο...Μιλούσε κάποια ελάχιστα Ελληνικά, αλλά είχε επισκεφτεί και γυρίσει την Ελλάδα 4 φορές...Καλά λένε πώς όποια πέτρα κι αν σηκώσεις...
Δυστυχώς, παρά την φαινομενική ευτυχία, τα πράγματα ήταν δύσκολα για τον ιδιοκτήτη, που μετά από πολλά οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα, και τις φήμες οτι η νεότατη 2η σύζυγός του τα έφτιαξε με τον πρωτότοκο γιο του από τον προηγούμενο γάμο του, κλειδώθηκε σε μια αίθουσα των επιτροπών μέσα στην ΝΖηλανδική βουλή, και έδωσε τέλος στην ζωή του, τον Οκτώβριο του 1898...Έκτοτε το κτίριο περιέπεσε σε αχρηστία, εγκαταλείφθηκε και ερημώθηκε...Μετά από διαδοχικές αγοραπωλησίες σε διάφορους ιδιοκτήτες, αγοράστηκε από τους τωρινούς του ιδιοκτήτες το 1967, συντηρήθηκε και άνοιξε στο κοινό, ενώ οι κήποι του πρόσφατα βραβεύτηκαν ως "Κήποι Διεθνούς Ενδιαφέροντος"
Αυτή είναι η μία και μοναδική φωτογραφία που τράβηξα από το εσωτερικό του...Η σκάλα είναι το κεντρικό σημείο του κτιρίου, που μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης και παρά την συντήρηση, έχει την τάση να γέρνει προς τα μέσα: Οι δύο πάνω όροφοι παρουσιάζουν κλίση προς το κέντρο, ενώ η διαστολή και συστολή των δομικών υλικών, ειδικά τη νύχτα που πέφτει πολύ η θερμοκρασία, το κάνουν να τρίζει αφόρητα...ΟΙ φήμες οτι είναι στοιχειωμένο, έχουν κάνει το γύρο του κόσμου, και αρκετοί είναι αυτοί που ελπίζουν πως θα συναντήσουν το πνεύμα του δυσαρεστημένου αυτόχειρα κτήτορα, μέσα σε κάποιο από τα δωμάτια...Εγώ πάντως δεν είδα τίποτα, τίποτα αόρατο δεν με σκούντησε, δεν ένιωσα κρύο ή ανεξήγητο τρόμο, και οι μόνοι ήχοι που άκουσα ήταν από τα βήματα των πολυάριθμων τουριστών , πάνω στην παλιά ξύλινη σκάλα...
Η θέα όμως από την κορυφή του πύργου ήταν υπέροχη, παρά τη συννεφιά και μπορείτε να δείτε πολλές φωτό στο βίντεο στην αρχή της ανάρτησης, ενώ και οι κήποι ήταν πολύ ωραίοι, με μια σαφή αναφορά στο βιβλίο του Λούις Κάρολ, "Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων"...Η μικρή κόρη του Λάρνακ ονομαζόταν Αλίκη και το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν πολύ αγαπητό στα παιδιά της οικογένειας...Τα διάφορα αγάλματα, πλην του αγάλματος της βασίλισσας και του Βασιλιά Κούπα, μπήκαν αργότερα, για να δώσουν έμφαση στην παράγραφο του βιβλίου που ανέφερε την απορία της Αλίκης για το ποια χώρα βρισκόταν στην άλλη πλευρά του κόσμου, στους Αντίποδες: "μακάρι να είναι η Νέα Ζηλανδία!"
Έτσι λοιπόν, ο κήπος στολίστηκε με διάφορα στοιχεία από το βιβλίο, όπως η βασίλισσα, η καρέκλα- θρόνος με την καρδιά στην πλάτη, και το άγαλμα της Αλίκης που κρατάει ένα φλαμίγκο, και που κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας των ιδιοκτητών το 2007...
Εκτός από το εισιτήριο για την επίσκεψη, οι σταύλοι του κτηρίου μετατράπηκαν σε ξενώνα και τραπεζαρίες πρωινού, για όσους θέλουν να μείνουν εκεί, μιας και λειτουργεί σαν λουξ (-και στοιχειωμένο ;-) ξενοδοχείο, καθώς το κτίριο απέχει μόλις 10 χλμ από την πόλη, ενώ δίνεται και για διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, γάμους, χορούς κλπ...
Η ανάρτηση αυτή συνδέεται επίσης με τις αναρτήσεις των φίλων Ξωτικού και Τρελλού, μία πρόσφατη και μία περσινή, σχετικά με την Αλίκη, ως πρόσωπο και περιεχόμενο (με σημειολογική ανάλυση του κάθε κεφαλαίου, καθώς και αναφορά των προθέσεων, σε ό,τι αφορά την ανάρτηση του φίλου Τρελλού) του Λούις Κάρολ...
Τώρα που το σκέφτομαι, έκανε υπερβολικό και ανεξήγητο κρύο στην αίθουσα της οπλοθήκης, όπου υπήρχε και το ολόσωμο πορτραίτο του ιδιοκτήτη...Βέβαια, μπορεί και να ήταν και σύμπτωση , καθώς επρόκειτο για ένα σκοτεινό μικρό δωμάτιο στα έγκατα του κτηρίου...
Ελπίζω να είστε όλοι καλά, στο επόμενο μάλλον η συνέχεια του ταξιδιού αυτού, στο Νότο του Νοτίου νησιού...Φιλιά πολλά από ΝΖ!

52 comments:

aKanonisti said...

Μαγευτικό μέρος....
Θα μπορούσε να γίνει παραμύθι...
Η χώρα με τις στρόγγυλες πέτρες!!!!

(το 41.. νομίζω πως είναι το καλυτερο νούμερο....χα! το φοράμε μόνο οι όμορφες....Ακούς βασιλόπουλο???Μη κάνεις λάθος και φέρεις άλλο παπούτσι...)

:-))))))

The Greatest Songs said...

Artanis έρχεται χειμώνας βλεπω...
Ωραίο το βίντεο αν και μελαγχολικό αλλά του πήγαινε με το τραγούδι...
Ωραία έκπληξη μας έκανε ο Alex.
Ήρθε και 4 φορές στην Ελλάδα.
Μα παντού είμαστε;
Λες ο William Larnach να περιφέρεται στο κάστρο; Μπρρρρρρρρ.....

Βάσσια said...

Αρτάνης, αλήθεια πόσο αυτή η ομορφιά επηρεάζει την διάθεση;
Αν ήμουν εκεί και περπατούσα σε όλα αυτά που μας έχεις γνωρίσει, θα ένιωθα ότι τίποτα δεν μπορεί να με αγγίξει....... ίσως επειδή λατρεύω και επηρεάζομαι από τη φύση.

Φιλιά
Καλή εβδομάδα :-)

Leviathan said...

ti perierges autes oi petres :) oi fotografies sou gia alli mia fora einai anepanaliptes!!! :) kali evdomada!! filiaaaa! :)

kostaslogh said...

ότι και να πω λίγο είναι !
Να είσαι καλά να ταξιδεύεις,να απολαμβάνουμε κι εμείς.
Φιλιά

Artanis said...

Χα,χα @aKanonisti, ξέρεις να φτιάχνεις το κέφι: "41 φοράμε μόνο οι όμορφες"...Καταπληκτική ατάκα!
Πολύ ωραίες πέτρες, σαν παραμύθι, όντως...

Artanis said...

Φίλε @The Greatest Songs, οι ΝΖηλανδοί έτσι θέλουν να πιστεύουν, οτι το κάστρο αυτό είναι το πιο στοιχειωμένο σπίτι στη ΝΖ...Εγώ πάντως δεν τα πιστεύω αυτά, και θεωρώ οτι όλα εξηγούνται βάση της λογικής...
Έχω μεγάλη δισκοθήκη από παραδοσιακά Κελτικά, και θεωρώ οτι το "Μαύρο Ρόδο" ήταν αυτό που ταίριαζε περισσότερο στην τοποθεσία, τον χώρο και την ιστορία του...
Είδες ο Άλεξ; Ε, και δεν πειράζει που δεν έβγαλα φωτό των εσωτερικών χώρων...Η θέα μας αποζημίωσε...

Artanis said...

@Βάσσια μου, σε όλα όσα λες, συμφωνώ και προσυπογράφω...Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά και καλύτερο φάρμακο από την φύση...

Artanis said...

@Leviathan μου, σ' ευχαριστώ...Καλό βράδυ να έχεις...

Διόνα said...

Καλημέρα, υπέροχες φωτογραφίες, η παραλία με τους σφαιρικούς βράχους είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Ίσως καλύτερα που βρεθήκατε εκεί με φθινοπωρινό καιρό, χαρίζει άλλη ατμόσφαιρα.

akrat said...

πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτό το """"μαρτύριό"""""""" μας????????? να διαβάζουμε τόσο ΘΑΥΜΑΣΤΑ κείμενα...


χωρίς να αστειεύομαι πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο περιήγησις..

ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ..

Hfaistiwnas said...

Λες να ισχυεί αυτό που λένε για τα κρύα δωμάτια με τα φαντάσματα;; χαχαχαχχαχα!
Περίεργες οι πέτρες και όμορφες, η φύση πάλι δημιούργησε! :)
Οι φωτό από την πόλη πολύ όμορφες και από το κάστρο επίσης αν και τρομακτικές είδικά μετά την ιστορία του ιδιοκτήτη! χαχαχαχα!

Artanis said...

@kostaslogh μου, καιρό έχουμε τα πούμε...Ελπίζω να είσαι καλά, εμείς έχουμε βροχοπτώσεις και πλημμύρες, έχουν κλείσει δρόμοι, πόλεις είναι αποκλεισμένες, ποτάμια κατέβηκαν σε δρόμους, χαμός...Μέσα στη βδομάδα θα μας έρθουν και χιόνια...
(Έχω κάτι νεύρα...)
Εσείς καλοκαιράκι σε λίγες μέρες...Θα πας Πήλιο;;;

Artanis said...

Αγαπητή @Διόνα, χαίρομαι που σου άρεσαν οι φωτό...Να σου πω την αλήθεια, δεν με επηρεάζουν τα καιρικά φαινόμενα, είμαι παντός καιρού (αντιπαθώ λίγο το χιόνι...)
Αλλά οι μπλε ουρανοί της ΝΖ, είναι μοναδικοί (λόγω της τρύπας του όζοντος) και θα προτιμούσα να έβγαζα τις φωτό με καλοκαιρία, αυτό είναι όλο...Βέβαια τότε θα είχα πρόβλημα με την πολυκοσμία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα..
Καλό μεσημέρι από ΝΖ, καλά να περνάς...

Artanis said...

@Αkrat μου, με κολακεύεις αλλά δεν...Και το μπλογκ καλό είναι, έχει την πλάκα του, εξάλλου η ΝΖ δεν είναι και τόσο δημοφιλής προορισμός στους Έλληνες, είναι μακριά, τα εισητήρια είναι πανάκριβα, τα πακέτα διακοπών επίσης, είναι ένα ζήτημα...
(Να έγραφα από καμιά άλλη χώρα,πιο κοντινή, πιο πιθανό θα το έβλεπα, παρά για τη ΝΖ...)

Artanis said...

@Hfaistiwnaκι μου δεν ξέρω, εγώ δεν πιστεύω σε κάτι τέτοια...Αυτά είναι για τους αλαφροΐσκιωτους, εγώ παραείμαι ορθολογίστρια...ΟΙ ΝΖηλανδοί θέλουν να το πιστεύουν, τους φέρνει λεφτά και δημοσιότητα, και το υποστηρίζουν μέσα στις διαφημιστικές ιστοσελίδες του κτιρίου, ακόμα και η wiki, το αναφέρει...
Πανέμορφο ήταν το Μοεράκι, πολύ μου άρεσε και θέλω να ξαναπάω...Και την επιστημονική εξήγηση για τη δημιουργία αυτών των ιδιαίτερων βράχων, την θεωρώ πολύ πιο μαγική, από οποιαδήποτε άλλη χαζή θεωρία έχει ακουστεί: Άκου,"εξωγήινα συντρίμια" και "αυγά δεινοσάυρων"...Αν είναι δυνατον...

Maria Tzirita said...

Τι υπέροχη εκδρομή Αρτάνις μου! Και τι υπέροχη ανάρτηση - χαράς το κουράγιο σου να τα γράψεις όλα αυτά, για τα οποία βέβαια σου είμαστε ευγνώμονες! Αυτοί οι βράχοι κι εμένα πάντως με πήγαν σε άλλες εποχές και θα ήθελα να τους σκέφτομαι σαν κάτι εξωπραγματικό και φανταστικό.... συγγραφέας γαρ! Να είσαστε πάντα καλά και να περνάτε τόσο υπέροχα! Φιλάκια πολλά!

Μικρές ανάσες said...

Ως ο δεύτερος κακός άνθρωπος που σε διαβάζει αναρωτιέμαι και εγώ: πότε θα τελειώσει το μαρτύριο μας αυτό με τις περιγραφές σου???

Γιατί εγώ κάθε πρωί στο κέντρο της Αθήνας πηγαίνω για δουλειά και μια ανάλογι πετρούλα δεν έχω βρει να την ρίξω σε μερικούς που σκέφτομαι...

Να περνας καλά και άσε μας να λέμε, υπέροχες φωτογραφίες!!!!!!!!

Artanis said...

@Maria Tzirita μου, καλημέρα από ΝΖ...Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, με την ευκαιρία, καλή επιτυχία στην εκδήλωση του Σαββάτου και επίσης καλή επιτυχία και στις εξετάσεις που δίνει η κορούλα σου...
Καλά να περνάς, σε φιλώ...

ΥΓ.Μην ξεχάσεις να ανεβάσεις φωτό...

Artanis said...

Φίλη @Μικρές ανάσες, ελπίζω να μην σε κούρασαν οι περιγραφές και οι επεξηγήσεις των φωτό...
Κάνε υπομονή, έρχεται το καλοκαίρι, υποθέτω θα έχεις κάποιες μέρες διακοπές, για να ξεκουραστείς και να πάς κάπου να ξεσκάσεις...
(Εμας εδώ, βρέχει τις τελευταίες 2 βδομάδες, συνέχεια! Και έρχονται και χιόνια...Ωχ, και έχουμε 3 μήνες χειμώνα μπροστά μας :(

Sophia Kollia said...

Καλημέρα!
Όπως πάντα πολύ εντυπωσιακές οι φωτογραφίες αλλά βρε παιδί μου πως ξέρεις τόσα πράγματαπου είναι για ειδικούς? Φοβερό! Αισθάνομαι πολύ χαζή, που δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα έτσι..Τέλος πάντων, έχει πιάσει χειμώνας εκεί σιγά σιγά, και εδώ έχει ήδη έρθει το καλοκαίρι..
Πολλά φιλιά!

Γιαγιά Αντιγόνη said...

Σε ευχαριστώ για όσα είδα, έμαθα, περπάτησα, μαζί σου....

Artanis said...

@sofia μου, γιατί αγχώνεσαι; Κι εγώ κάνω έρευνα στο νετ, τα διαβάζω και τα γράφω, δεν είμαι η Δομή για να τα ξέρω όλα (που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση :)
Να γράψεις αυτό που αισθάνεσαι, και μην σε νοιάζει, καλημερούδια από την βροχερή -εδώ και 2 βδομάδες- ΝΖ...

Artanis said...

Αγαπητή @Γιαγιά Αντιγόνη, εγώ σ' ευχαριστώ επειδή με την ευκαιρία της επίσκεψής σου σε βρήκα και σε επισκέφτηκα κι εγώ...
Να έχεις μια όμορφη μέρα...

mia maria said...

Όπως πάντα πολύ όμορφη η ανάρτηση σου και εντυπωσιακές οι φωτογραφίες σου! Οι πέτρες πολύ ιδιαίτερες!
Μου αρέσει που εκμεταλεύονται τα κτίρια και δεν τα αφήνουν να καταστραφούν.

nikiplos said...

καλησπέρα...

πολύ όμορφες οι φωτογραφίες για άλλη μια φορά με ταξίδεψε το βλέμμα σου...

Οι στρογγυλοί βράχοι " που κρύβουν μυστικά" που τελικά δεν είναι παρά η πολύχρυση άμμος της θάλασσας.

Οι κήποι και το κάστρο μου άφησαν μιαν αδιόρατη μελαγχολία. Σαν να επισκέφτηκα ένα άδειο σπίτι ένα πράγμα!

Μπαίνει χειμώνας εκεί λοιπόν! Καλή δύναμη εύχομαι!

φιλιά!

eleni said...

Μαγευτικό μέρος... η ΝΖ είνια ένα από τα μέρη που θέλω να επισκεφτώ (μαζί με την Ιαπωνία, Ισλανδία, Νορβηγία και την Γη του Πυρός...) τώρα πιο και πότε θα επισκεφτώ δεν το γνωρίζω... αλλά σε ευχαριστώ για την ιστορία, την μουσική και τις εικόνες...

Artanis said...

@big mama μου, έτυχε εδώ να προκύψουν ιδιοκτήτες με όραμα, διαφορετικά θα ρήμαζε...Εδώ δεν ανακατεύεται το κράτος ή οι δήμοι στη συντήρηση κτηρίων ή την αγορά τους, άλλα κτίρια είναι εντελώς ερείπια...Απαγορεύεται μεν η κατεδάφισή τους, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει το κόστος, ούτε καν ο νόμιμος ιδιοκτήτης...Το αφήνει να ερημώσει ή το πουλάει στην πρώτη ευκαιρία...

Artanis said...

@Νικιπλέ μου, άδειο είναι στην ουσία το σπίτι, σαν μουσείο της οικογένειας λειτουργεί...Όσο για τον κήπο, φταίει και ο καιρός...Πολλή μουντάδα, γι' αυτό ταίριαξε και το τραγούδι...

Artanis said...

Αγαπητή @Ελένη, η ΝΖ ήταν και για μένα ένα μέρος που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ...Κατά παράδοξο τρόπο συνέβη, οπότε δεν αποκλείω κάποια στιγμή να βρεθώ και στην άλλη χώρα που θέλω να πάω και να μείνω (για λίγο)
Σου εύχομαι να κάνεις τα ταξίδια που θες και να ανακαλύψεις την μαγεία που κρύβουν, όλες αυτές οι ωραίες χώρες που μου ανέφερες...
καλημέρα από ΝΖ...

Ra Ma said...

Οι βράχοι με τις γραμμώσεις στην αρχή μου φάνηκαν σαν γιγάντιες χελώνες!!!
Η απορία μου είναι, βγαίνουν και άλλες απ΄το υπέρδαφος ή ο αριθμός τους είναι συγκεκριμένος?

Πάντως, ο κυρ William είχε ένα καλό λόγο να αυτοκτονήσει! :))

Πολλές καλημέρες!!!

Anonymous said...

πολύ όμορφη επιλογή τραγουδιού.
ευχαριστώ για τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. δεν είχα ξανακούσει γι' αυτές τις πέτρες. καταπληκτικό. πολύ μου άρεσε και η φωτό με την είσοδο του μαγαζιού

Artanis said...

@Marconi μου, πολλές είναι βυθισμένες και μισοβυθισμένες στη θάλασσα, ενώ και στα πρανή των λόφων γύρω από τις ακτές του Μοεράκι και του Κοεκόχε, έχει πολλές περισσότερες, που βγαίνουν ή πρόκειται να βγουν και να αποκαλυφτουν, από τη διάβρωση του εδάφους...Εξαρτάται βασικά από την σύσταση του υπεδάφους, και στην έκταση και το βάθος που αυτό καταλαμβάνει...
Ναι, ο καημένος ο κύριος Λάρνακ κατέφυγε σ' αυτήν την έσχατη λύση, ενώ θα έπρεπε να χωρίσει ατιμωτικά την σύζυγο και να αποκληρώσει το γιο, να πουλήσει τα πάντα και να την κάνει στην Καραιβική ζωγραφίζει τις νεαρές σαν τον Γκωγκέν...Αλλά αυτός τίναξε τα μυαλά του στον αέρα με ένα ρεβόλβερ...
Βέβαια μετά πλακώνονταν όλοι με όλους στο σόι για να μοιράσουν την περιουσία του, οπότε πήρε την εκδίκησή του έστω και μέσα από τον τάφο...

Artanis said...

Φίλε @Βαγγέλη, το τραγούδι νομίζω ταίριαξε όμορφα με τις φωτό και το βίντεο βγήκε πολύ πετυχημένο, χαίρομαι που σου άρεσε, όπως και για τις ωραίες αυτές πέτρες...Η πόρτα μου έκανε κι εμένα τρομερή εντύπωση, γι' αυτό και την φωτογράφησα...
Καλά να περνάς, καλησπέρα από ΝΖ...

mahler76 said...

ΑΠίστευτες οι πέτρες!!!

erifili said...

Η ομορφιά της φύσης σε όλο της το μεγαλείο. Σε ευχαριστούμε για το ταξίδι.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ said...

Δεν ξέρω γιατί δεν μου δίνει όλες τις φωτογραφίες.

Οστόσο, αυτό που βλέπω είναι σκέτη μαγεία.

Αλήθεια.

Και κάθομαι και σκέφτομαι, καθώς ακούω και το τραγούδι, πόσο μ... μπορεί να ήμαστε που γ... τον πλανήτη...

Με την αγάπη μου

Κώστας
vloutis.blogspot.com
vloutis.wordpress.com
facebook.com/kostasvloutis

Artanis said...

@mahler76 μου, είναι όντως πανέμορφες...Έβγαλα άπειρες φωτό :)
Καλημέρα από ΝΖ...

Artanis said...

@Εrifili μου χαίρομαι που σου άρεσε το ...Καλημέρες από το (για ακόμα μια μέρα:( βροχερό chch...

Artanis said...

@ΚΩΣΤΑ ΒΛΟΥΤΗ μου είμαστε το πιο εγωιστικό και καταστροφικό είδος που πέρασε πάνω από τον πλανήτη...Όλα θέλουμε να τα καταστρέφουμε, δεν σεβόμαστε τίποτε και κανέναν...
Όσο για τις φωτό, τις δοκίμασα για να δω αν ανοίγουν, και δεν άνοιγε η τρίτη μόνο, δεν ξέρω για ποιον λόγο...Τελικά την επαναεγκατέστησα, οπότε τώρα μπορείς να τη δεις κανονικά...Μάλιστα στην δεξιά πλευρά, φαίνεται και ένα από τα δελφίνια Hector που κολυμπούσαν στα ανοιχτά της παραλίας...
Σε φιλώ, καλημέρα...

Άθεος said...

Μόλις είδα τις πέτρες και εγώ τα αβγά σκέφτηκα. Κάποιες μυθολογίες πρέπει να τα μνημονεύουν.
Μα καλά Artanis πότε θα τελειώσουν τα ταξίδια σας;

Anonymous said...

Εντυπωσιακά μέρη και όμορφα... παλάτια και λίθινα αυγά... ποιός νους άραγε να τα δημιούργησε...

Guardian Lord

Και λοιπόν;E allora? said...

αυτοί οι στρογγυλοί βράχοι μου θύμισαν τους βώλους στο Βώλαξ,χωριό της Τήνου ξακουστό.Αν δεν έχεις ακούσει,έχω γράψει σχετικό ποστ κ με φωτο να δεις.

καλό σ/κ
χχχ

Artanis said...

@Άθεέ μου, αν σου πω, εδώ και 2 βδομάδες είμαστε κλεισμένοι μέσα, βρέχει ασταμάτητα, ρίχνει χαλάζι και το χιόνι έχει κατέβει στα 300 μέτρα...Χάλια...
Θα αρχίσω να πιστεύω οτι με ...μάτιασες!
Το ταξίδι αυτό έγινε τον Απρίλιο, υπό βροχή, με αντιανεμικά και αδιάβροχα ήμασταν στο Μοεράκι ...
(Αυτό με τα αυγά, το σκέφτηκα κι εγώ...Αλλά η επιστημονική εξήγηση, είναι πιο "μαγική")

Artanis said...

Αγαπητέ @Φύλακα Ιππότη, μακάρι η ομορφιά τους να διαρκέσει κι άλλο...Στο κάτω-κάτω τόσον καιρό άντεξαν, άσχετα από τις μοίρες των ανθρώπων που τα έχτισαν ή τα ανακάλυψαν...

Artanis said...

Καλή μου @Και λοιπόν;E allora, δεν έχω πάει ποτέ στον Βώλακα αλλά τον γνωρίζω, μέσα από τις αναρτήσεις του φίλου Αμμοδύτη...Οι βράχοι στον Βώλακα είναι γρανιτικοί και όχι concretions (συμπήξεις) όπως στο Μοεράκι...
Είναι μαγευτικό το μέρος πάντως, και θα ήθελα να πάω μια μέρα...
Θα κοιτάξω να βρω την ανάρτηση στο μπλογκ σου, φιλιά από ΝΖ...

Thalassenia said...

Άργησα λόγω έκθεσης αλλά πάντα εδώ.
Από τις καλύτερες αναρτήσεις για εμένα. Ίσως οι πέτρες, ίσως η διάθεσή μου.
Έξηζα το ταξίδι που μας πήγες.

Φιλιά θαλασσένια.

Artanis said...

@Thalassenia μου, τα είδα και τα θαύμασα, τα έργα των χεριών σου!!!
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση, τώρα ετοιμάζω την επόμενη μέρα του ταξιδιού, δλδ το επόμενο ποστ...
Καλό Σ/Κ να έχεις...

Ταχυδρόμος! said...

Αν έρθουμε θα μας βγάλετε;

Artanis said...

@Ταχυδρόμε μου, δεν το "έπιασα" το σχόλιο...Έλα πίσω και εξηγήσου, σε παρακαλώ...
Ή στείλε μέηλ, για να μην τα λέμε από 'δω...

Και λοιπόν;E allora? said...

Πέρασα περασμένο Σεπτέμβρη απ΄την Τήνο για πρώτη φορά και το νησί με ενθουσίασε.Του αφιέρωσα αρκετά αναλυτικά ποστ γιατί εγώ τουλάχιστον γνώριζα μόνο τη θρησκευτική μεριά.Θα βρεις για τον Βώλαξ σε ξεχωριστό ποστ.Κοίτα την ετικέτα Τήνος.

kariatida62 said...

Tι ταξίδια είναι αυτά βρε Αρτάνις??
Και πού δεν μας έχεις πάει...!
Τι πέτρες παράξενες ηταν αυτές στο Μοεράκι!!!
Νάσαι καλά βρε Αρτάνις, νάσαι καλά!

Υ.Γ. Και το ποδαράκι σου πάνω σ'αυτές στολιδάκι...;)