(συνέχεια από το προηγούμενο σχετικό ποστ)
Φεύγοντας από την Whangaroa, διασχίσαμε το βόρειο νησί, για να φτάσουμε τελικά στην ακτή με το απίθανο όνομα 90 milles (beach)...Η ακτή είναι όντως τεράστια σε μήκος, 88 χλμ (55 μίλια), και το όνομά της το οφείλει στους πρώτους ταξιδιώτες που προσπάθησαν να την ακολουθήσουν, χρησιμοποιώντας άλογα: Ένα μέσο άλογο μπορεί να καλύψει απόσταση 50 χλμ (30 μίλια) μέσα σε μια μέρα, και καθώς όλη η διάσχιση γινόταν μέσω της άμμου, η ταχύτητα αυτή ελαττωνόταν κι άλλο, και χρειάζονταν 3 μέρες για να ολοκληρωθεί το ταξίδι, οπότε εσφαλμένα η ακτή ονομάστηκε "90 μίλια"
Η ακτή είναι φυσικά τεράστια, σχεδόν μέχρι εκεί που πιάνει το μάτι, βλέπουμε μόνον άμμο και την στροφή που κάνει η ακτογραμμή προς τα βορειοδυτικά και τα νοτιοδυτικά...Στη βόρεια πλευρά της, υπάρχουν εκτεταμένες αμμοθίνες που μοιάζουν με κανονική έρημο, όπως πχ συμβαίνει και στην περιοχή Γομάτι της Λήμνου...Στην ακτή 90 milles, τουριστικά λεωφορεία μεταφέρουν εκεί τουρίστες, που επιδίδονται σε αμμοσέρφινγκ, με απλές σανίδες χωρίς καρίνα...
Μια πινακίδα που προειδοποιεί τους οδηγούς αυτοκινήτων για τους κινδύνους της πλημμυρίδας: το νερό ανεβαίνει γρήγορα και σε πολλές περιπτώσεις, έχει θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των οδηγών και των επιβατών αυτοκινήτων, που διέσχισαν την ακτή από την παραλία (κι εμείς εκείνη τη μέρα είδαμε πολλούς να το κάνουν, ένας μάλιστα κόλλησε στην άμμο...)...
Στον μοντέρνο αυτοκινητόδρομο, με την ονομασία Auckland Northern Motorway, και στην είσοδο του τμήματος Northern Gateway Toll Road, το μοναδικό σημείο που υπάρχουν διόδια στο εθνικό οδικό δίκτυο της ΝΖ, αλλά ταυτόχρονα και το μοναδικό σημείο που η εθνική οδός μοιάζει με "Εθνική οδό" (ενώ το υπόλοιπο εθνικό δίκτυο της ΝΖ είναι σαν τα επαρχιακά δικά μας)...Αν κάποιος θέλει -και έχει χρόνο να ξοδέψει-, μπορεί να αποφύγει τα διόδια, ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο που είναι σαφώς μεγαλύτερος σε διάρκεια ταξιδιου, με κίνδυνο όμως να κολλήσει και σε μποτιλιαρίσματα, ανάλογα την εποχή που ταξιδεύει...
Τα διόδια, ύψους 2$ για το απλό επιβατικό αυτοκίνητο, χρεώνονται αυτομάτως, και έχεις περιθώριο να τα πληρώσεις μέσα σε περίοδο 5 ημερών -από την στιγμή που τα χρεώθηκες-, εκτός κι αν έχεις ήδη προπληρώσει ένα αυτοκόλλητο τσιπάκι μίας χρήσης, που μπορείς να προμηθευτείς σε συγκεκριμένα σημεία πάνω στην Εθνική οδό...
Εαν δεν τα πληρώσεις, ...σε βρίσκει ο νόμος...
πχ:http://nz.news.yahoo.com/a/-/mp/8825083/toll-dodgers-making-mockery-of-system/
πχ:http://nz.news.yahoo.com/a/-/mp/8825083/toll-dodgers-making-mockery-of-system/
Το Auckland φωτογραφημένο από την απέναντι Βόρεια ακτή (North shore), λίγο πριν περάσουμε τη γέφυρα που συνδέει τις δυο πλευρές του κόλπου Waitemata (το όνομα σημαίνει "λαμπερά/στραφταλιστά νερά")...Μείναμε στην πόλη ελάχιστα, επειδή θέλαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι για πιο νότια...
Μποτιλιάρισμα στην Εθνική οδό, πριν το τουριστικό Κορομάντελ...Περάσαμε την Κυριακή 2/1 και ήταν η μέρα που 3 καρχαρίες του είδους Carcharhinus brachyurus (copper shark), -εδώ τους λένε bronze whalers- είχαν βγει στα ρηχά, ανάμεσα στους κολυμβητές, και αρκετοί από τους παραθεριστές έφευγαν τρέχοντας (την επόμενη μέρα, μετρήθηκαν τουλάχιστον 20, να κολυμπούν κοντά στην ακτή)... Δεν ξέρω αν έχουν παρατηρηθεί άτομα του είδους και στα Ελληνικά νερά, η wiki πάντως δημοσιεύει έναν χάρτη που δείχνει και τις Ελληνικές θάλασσες ανάμεσα στις περιοχές που διαβιώνει...
Στο πανέμορφο γραφικό λιμάνι της Tauranga...Η μέρα ήταν λαμπερή και ζεστή και βγάλαμε πολύ ωραίες φωτό, ενώ το μέρος ήταν καταπληκτικό και μας άρεσε πολύ!
Το άρτια συντηρημένο παλιό ταχυδρομείο της πόλης, που σώθηκε στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή από την κατεδάφιση, όταν το περιφερειακό συμβούλιο της πόλης το εξαγόρασε σχεδόν εντελώς ερειπωμένο το 1990, και μέσα σε 10 χρόνια, του έδωσε τη σημερινή άψογη κατάσταση...
Το σύμβολο της πόλης, η τεράστια λεύκα, ύψους 40 μέτρων και ηλικίας 147 ετών...Λίγο καιρό μετά από το ταξίδι μας εκεί, ένα από τα κλαδιά έσπασε και έπεσε, και από τότε έχει ανοίξει ένας διάλογος για το τί πρέπει να γίνει με το γηρασμένο δέντρο...Μάλλον πάει για κόψιμο, καθώς μάλιστα η ιστορία του είναι μάλλον ενοχλητική για αρκετούς: Είναι το μόνο "ζωντανό" πράγμα που απέμεινε μετά τη μάχη του Gate Pā, το 1864, τη χρονιά που φυτεύτηκε...
Η πλάκα που αφηγείται την ανώδυνη εκδοχή της ιστορίας του δέντρου...Την ίδια χρονιά που φυτεύτηκε, έγινε η μάχη του Gate Pā, ανάμεσα σε Βρετανούς στρατιώτες και Μαορί πολεμιστές...Τόσο αυτή η πληροφορία όσο και τα υπόλοιπα, παραλείπονται, φυσικά...
Το δειλινό πάνω από τη λιμνοθάλασσα, στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου μας...
Στο κέντρο της πόλης της Tauranga, που την επισκεφτήκαμε στις 2/1... Η πόλη είναι πολύ τουριστική -φυσικά- και έχει 120.000 κατοίκους...Όλο το παραλιακό μέτωπο ήταν γεμάτο με μπαράκια, εστιατόρια και καφετέριες, και στα κεντρικότερα σημεία ήταν όμορφα και διακριτικά στολισμένη...
Το πρωί της Δευτέρας 3/1 εγώ και ο Ίωνας ξυπνήσαμε νωρίς και πήγαμε μια βόλτα με τα πόδια στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας, και τη λιμνοθάλασσα Waikareao, στη Νότια Tauranga...
Όταν ξύπνησαν τα κορίτσια, ετοιμαστήκαμε και επισκεφτήκαμε το τουριστικότατη πόλη του mt Maunganui (σημαίνει "ορεινός δρόμος"), που βρίσκεται πολύ κοντά στην Tauranga, και επικοινωνεί μαζί της με μια γέφυρα που χτίστηκε μόλις το 1988...Στο βάθος φαίνεται ο ηφαιστειακός κώνος του ηφαιστείου Mauao, και από το 2008, έχει περιέλθει στην εδαφική κυριότητα των τριών φυλών Μαορί που κατοικούσαν στην περιοχή της Tauranga, και από τις οποίες είχε αφαιρεθεί και προσαρτηθεί στα εδάφη του Στέμματος, μετά την έναρξη των εδαφικών πολέμων το 1863 ...
Στο επόμενο, μάλλον η συνέχεια του φετινού καλοκαιρινού ταξιδιού μας...Εντωμεταξύ συλλέγω πληροφορίες για το λεγόμενο εδαφικό ζήτημα ανάμεσα στις φυλές Μαορί και το ΝΖηλανδικό κράτος...
Καλό Σ/Κ να έχετε, φιλιά πολλά από ΝΖ...
